“ἀρωταβεὶς δυο νη δύο πόσα ἐφὶμ τικοσιν ἀὴρ 
κρινῆ, ὄυτως ουἷν πρὺς Ἰὰ ἀϊούμενα δίδως, 
ουτῳ σοὺς τὰ ἐρωτώμενα ἀπρκρίνη, ἴσκω 
Μ δὴ ὀύν ἀυτὸν ὡς ἀπεραμτολύγον, ὁ ἄυ 
Ἴςς ὡρωϊκϑςὶςοποῦ τῆς «λλάδος ἴδοι ἀ[α θοὺς 
ἄνδρας, ἄνδρας μὰν ξἴπωμ ὀυδα μου, παῖδας 
δὲ ωμ λακεϑαίμονι. Σπουδιαιολοίουμένου ἢ 
τοιυσεὶ δυλεὶς προσμά, ασέίαλλῳ τερωτί 
ζἐμιαὐροιοδν τῶμ Δὲ ὠνᾳίδισεν ὡς ἐπὶ μὲμ 
τοὺς φλημάφους»ἄφικμου μέμων ατδιαίως, 
πὶ δὶς τὰ απτόϑαινα υραδυνόψίων ὀλιγώρως, 
ὃ ἀυτὸς Ἰοὺς [φαμματϊκεὺς ὠβαύμαζ τὰ μὰν 
Ἴοὐ ὀλνοσίως κακὰ ἀναζιτουνίας 7ὰ δὰ ἴδια 
ἀϊνοού τας. καιμὴν καὶ τοὺς μουσικοὺς.τὰς 
μὲ μὰν τῇ λύρᾳ χορδὰς ἀρμοϊίοσϑαι, ἀμάρ 
μοφα διιεχήν τῆς ψυχῆς τὰ 3κ. νὴ) τοὺς μα 
ἐμματήκοὺς» ἀηρβλύσάν μάγιπρος Τ Ἄλιον, 
Ν δ σαλήναν. τὰ δὰ ἐν ποσὶ πράΐϊματα πω 
δυρᾶμινν τοὺς ῥήτορας, τὰ δύέκαια μὲν ζασ 
διακέμαι λίίήν,πράτίαν δὰ μαϑαμῶς νὐ]οὺς 
Φιλαργνοῦς