καὶ ἡ μὴ γὴ ἣν χϑύσιπποῦ, δυκὰν ἡμχοά, 
ΧΡΎΣΙΠΠΟΣ ἀπολλωνίου ΣΟΛΕΥΣΝ τὰρ 
ΖΕΎΣ, ἀδώτα ΤΟΙΟῪΣ ΔῈ ΤΊΝΑΣ ΛόΓΟΥΣ. 
εἰῆς ὑςὶν ον μαγάροις, δα ἐςὶν ἐμαϑηγανς. ἀνὸς 
Αἱ ἐξὶμ ἐμ μεγάροις» ὅκ ἄρα σὶμάνος ἐμᾷ 
γήναις, ἔι τί λαλεφ ούτο σὺ Διὰ ᾧ φὐμάϊος ἔς 
χί αν. μοΐζαν ΝΥ λαλήςο μαϊά σΥ ἄρα ϑιὰ Ὗ' 
σόματος ἔρχεται, Ειτὶ δυκ ἀπεαλως οὐ 
Τὸ ὠχής «κύρα τά ἵκ ἀπιβαλεςεκέρατα ἄραξ 
χάς. ὃ λζίων «ὦ ἀμυλτοις ἀσεξᾳ, ὁ ἱωροφάνίης 
λ τὸις ἀμλνήτοις» ἄρα ἀσεβώ, Ἐσί τίς κᾳ 
φάλη. ὡκᾳίναν δὶ γκέχές, ἔοι ἃς τίς κεφαλμ, 
γκ ἄρα ὑχῆς κεφαλήμ. τάφων. 
γάφωμος ὕρμιϑες. ἐπὶ τῶμ μετίφαν ξίύξαν ἑαυ 
τὸ ὑκρωμίνωμιῶν λίδυκ ἀννδιλίβυς, ψάφων 
νοίλαὡρασϑεὶς ουδιαϊ μονίας, Υταπήνῃς μὰ 
Δία χϑὲ τῆς παριαουσας ἰαύτης, ἀλλὰ ἥβελᾳ 
ηδϑεὺς ἐγαι ϑοκήν. ξυλλαδὼμ δύν “Ὡλικὼμ 
ὃ ονίϑωμ Ἰρλλοῦρι ὑλίϑασκεμ ἀν τοὺς ὅρνιὶ 
βαρν μίας ὑφοο ἀφωμοὰ ἡφίᾳ ἀύβις τὶ τὰ 
εἰ κωλδν