καὖντος ἡδὺ δοκεῖ ἀυτῷ δ σοφὸς ὡρασδησᾷ 
ν3.αι, φη.ἐυδαν,αν ὑυτωκαλῦς ἡ τίς παρ 
σύ, δυϑὶ ἂμ ὄυτω καλὰ ἱμάπἰαχα, δ ἀὐϊος, 
ὡς βηρλλόδωρὸς φησιιςωμυλὺ νὸς ἀμ 
γούς,»πράΐϊματα ἀντῷ παρίχοντος,φη ἀκό 
λαζα διμιλίν γἰίνῳ ται δούλων τέκνα. 
ὁ ἀυτος»ὡς ἀηρλλυδωρός φασινιἐσελίων δὰ 
πρὸς κατασίβιον νοσουνία, νὴ ἰϑὼν ἀηρρίᾳ ὃλι 
βύμενομ κρύφα βαλάνηϊομ ὑπίϑηκε τῷ προ 
σκεφα λαΐω , νὸς Ἰδων» ἀρκασιλάου φησὶ τὸ 
παϊίνιον. ὀλλὰ νὴ ὀλλο τ χιλίας Δραυμὰς 
ἀπίζήλιν. ὀαυτὺς πρὸς τὸμπυθόμῳνον, 
διατίεκ μὲμ τῶι ἄλλων μιωταβαίμουσιν 49 
τὸ ᾿πικούριον, ἐκ δὲ τῶμ ὠπικουρίων δυδς 
“ποτ 5 ζφηοΐκ μὰν ἡδάνθρων, γάλλοι τἶίνον 
Ἴα:. ἐκϑὰ γάλλων͵ ἀνθρωςδυ γίίνονταν. 
ὁ ἀὐϊός, ὡς φησιν ἀηρλλύλωϑοριῖλω νι ώφπω 
ΓΕ. φάρμακα ἡρλλάμλ ἰαδοὶ “πσολλοὶ ἐνταῦ 
βα μόσοι πλίφαν,υτω ἡγδαν νόμοι πλήφοι» 
ἐκέφναι νη ἀλικίαμ μετίσαμ,