42 
PHAEDRI FABVLARVM 
FABVLA XXn. 
DE SIMONIDE. 
Homo doctus in se semper divitias habet. 
Simonides, qui scripsit egregium melos. 
Quo paupertatem sustineret facilius, 
Circum ire coepit urbes Asiae nobiles, 
Mercede accepta laudem victorum canens. 
Hoc genere quaestus postquam locuples factus est, 
Redire in patriam voluit cursu pelagio; 
Erat autem, ut aiunt, natus in Cia insula: 
Ascendit navem, quam tempestas horrida 
Simul et vetustas medio dissolvit mari. 
Hi zonas, illi res pretiosas colligunt, 
Subsidium vitae. Quidam curiosior: 
Simonide, tu ex opibus nil sumis tuis? 
Mecum, inquit, mea sunt cuncta. Tunc pauci enatant, 
Quia plures onere degravati perierant. 
Praedones adsunt, rapiunt, quod quisque extulit, 
Nudos relinquunt. Forte Clazomenae prope 
Antiqua fuit urbs, quam petierunt naufragi. 
Hic litterarum quidam studio deditus, 
Simonidis qui saepe versus legerat 
Eratque absentis admirator maximus, 
Sermone ab ipso cognitum cupidissime 
Ad se recepit; veste, nummis, familia 
Hominem exornavit. Ceteri tabulam suam 
Portant rogantes victum. Quos casu obvios 
Simonides ut vidit: Dixi, inquit, mea 
Mecum esse cuncta; vos quod rapuistis, perit. 
FABYLA XXin. 
MONS PAETVRIENS. 
Mons parturibat, gemitus inmanes ciens, 
Eratque in terris maxima exspectatio. 
At ille murem peperit. Hoc scriptum est tibi, 
Qui, magna cum minaris, extricas nihil. 
5 
10 
15 
20 
25