LIBER IV. 
X FABVLA XXIV. 
FORMICA ET MVSCA. 
Nihil agere quod non prosit, fabella admonet. 
Formica et musca contendebant acriter, 
Quae pluris esset. Musca sic coepit prior: 
Conferre nostris tu potes te laudibus? 
Vbi inmolatur, exta praegusto deum; 
Moror inter aras, templa perlustro omnia. 
In capite regis sedeo, cum visum est mihi. 
Et matronarum casta delibo oscula. 
Laboro nihil, atque optimis rebus fruor. 
Quid horum simile tibi contingit, rustica? 
Est gloriosus sane convictus deum, 
Sed illi, qui invitatur, non qui invisus est. 
Aras frequentas: nempe abigeris, quom venis. 
Heges conmemoras et matronarum oscula ; 
Super etiam iactas, tegere quod debet pudor. 
Nihil laboras: ideo cum opus est, nil habes. 
Ego granum in hiemem cum studiose congero, 
Te circa murum pasci video stercore. 
Aestate me lacessis; cum bruma est, siles. 
Mori contractam cum te cogunt frigora, 
Me copiosa recipit incolumem domus. 
Satis profecto rettudi superbiam. 
Fabella talis hominum discernit notas 
Eorum, qui se falsis ornant laudibus, 
Et quorum virtus exhibet solidum decus. 
FABVLA XXV. 
POETA. 
Quantum valerent inter homines litterae, 
Dixi superius: quantus nunc illis bonos 
A superis sit tributus, tradam memoriae. 
Simonides idem ille, de quo rettuli, 
Victori laudem cuidam pyctae ut scriberet, 
Certo conductus pretio secretum petit. 
Exigua cum frenaret materia inpelum,