DE PROPRIET ATIBVS BE ATITVD INIS. 75
cipiac , tenetur auxilium efficax ad illum elicien
dum tribuere; quia (ut fupra offendimus ) ex vi
datus beatifici, & clarte Dei vifionis, redditur
omnino impeccabilis.
98. Refpondeo fecundo, quod fi inflante aliquo
prscepto fupernaturali , Deus omne auxilium
efficax , omncmque ad agendum concurfum
denegaret, omiflio talis prscepti noneffetpri-
vativa& culpabilis, fed pure negativa & incul-
att.2. pabilis: nam, ut in tradlatu de peccatis oden-
demus, ut omiffio fit voluntaria 8c culpabilis,
debet neceflario habere annexum aliquem
a dium , qui fit caufa vel occafio omittendi,
quique per ordinem ad omilfionem fit intrinfe-
ce &c pofitive malus: Si autem Deus omnem
concurfum ad agendum beato denegaret , eo
ipfodeeflet illi omne exercitium liberum, nul
lumque poffiet elicere a dium , qui effiet caufa
omittendi praeceptum.
Objicies quarto contra fecundam conclufio-
^’ nem: Potell Deus hominem in peccato morta
li exillentem , ad vifionem beatificam elevare,
non infundendo illi gratiam fandlificantem :
Sed in tali cafu vifio beatifica & peccatum habi
tuale fimul exiflerent: Ergo illa poffiunt per ab
folutam Dei potentiam fimul exiflere. Major
videtur certa : ad vifionem enim beatificam fo-
lum requiritur lumen gloris, quod tribui potefl
fine infufione gratis. Minor etiam videtur aper
ta : cum enim peccatum habituale effientialiter
confidat in privatione gratis , non poted expel
li fine infufione illius: Sed in tali cafu non in
funderetur gratia, ut fupponimus: Ergo pecca
tum habituale non tolleretur, fed remaneret &
fimul exideret cum vifione beata.
100. Refpondeo primo ,negando Majorem: nam
ficut non poted per abfolutam Dei potentiam
elici a dius vitalis, abfque principio radicali vi
ta: ; ita nec vifio beata , fine gratia; cum vifio fit
adtus perfedte vitalis vitalitate fupernaturali;
gratia vero principium radicale vits fupernatu-
ralis; ut in tertia ratione fecunda: conclufionis
fuse expendimus.
101. Refpondeo fecundo , data & non conccfTa
Majori, negando Minorem. Ad cujus proba
tionem dicendum ed, peccatum habituale non
confidere effentialiter in privatione gratis
prscise & abfolute fumpta, ledin privatione
gratis, ut voluntaria,cum ad peccatum ratio
voluntarij neceflario requiratur: vnde fi Deus
a juflo dormiente auferret gratiam , per fufpen-
fionern concursus confervativi illius, licet ille
careret gratia , non tamen haberet maculam
peccati, quia illa carentia non effet illi volunta
ria. Idem cum proportione dicendum ed in
propofito : licet enim homo ille ad vifionem
beatificam elevatus,gratia fandlificante carerer,
non tamen propterea maculam peccati, feu pcc- j
catum habituale haberet: quia cum vifio beati
fica fit ex fc &c ex fua natura virtualis & implici
ta peccati retradlatio , ut fupra odendimus, talis
carentia non remaneret amplius voluntaria. Vn
de quando dicitur , quod carentia gratis non
poted tolli, nifi per ejus infufionem , didinguen-
dum ed : non poted tolli phyfice, & in ratione
purs negationis, concedendum ed:non poted
tolli moraliter, Sc in ratione privationis, feu ca
rentis voluntatis , negandum: ut enim hoc fe
cundo modo tollatur, fufficit quod ponatur adlus
formaliter aut virtualiter retra£lans,& dedruens
rationem voluntarij , qus in ea includitur.
Tom. III.
Objicies ultimo: Vifio beatifica & peccatum ioi.
habituale non opponuntur : Ergo poffunt ede fi
mul, (altem per abfolutam Dei potentiam. Con-
fequentia patet, Antecedens probatur. Oppofita
debent efle in eodem fubjedlo: Sed vifio beatifica
& peccatum habituale funt in diverfis fubjedlis;
nam vifio ed in intelleflu, peccatum vero habi
tuale, ut dicit privationem gratis fandlificaia-
tis , ed in eflentia anims, in qua immediate re
cipitur ipfa gratia; ut vero importat averfionem
a Deo ut ultimo fine , efl in voluntate, in qua
ed ipfe amor, feu converfio in Deum ut ulti
mum finem : Ergo Vifio beatifica &peccatum
habituale non opponuntur.
Refpondeo primo , quod licet vifio beatifica 103.
& peccatum habituale non opponantur formali
ter & immmediate, opponuntur tamen radicali
ter & mediatt:quia vifio beatifica ed radix amo
ris,qui formaliter &immedi'ate opponiturpecca-
to habituali, Sc dicit averfionem a Deo ut ultimo
fine ,& rationem voluntarij in eo inclufam for-
malitcr dedruit; ficut rationalitas virtualiter feu
radicaliter hinnibilitati opponitur, quia ed radix
rifibilitatis, qus. formalicer opponitur hinnibi
litati. Vnde quemadmodum fi Deus de potentia
abfoluta rifibilitatem a rationalitate fejungerer,
rationalitas tamen cum hinnibilitate dare non
pofiet: ita pariter fi a vifione beatifica amorem
fepararet, cjufque impediret refultantiam,nihil
ominus illa peccatum habituale a fe excluderet,
& cum eo edet incompofilbilis. I0 4'
Refpondeo fecundo : quod licet vifio beatifi
ca, formaliter fub ratione vifionis, non oppona
tur immediate peccaro habituali,ut importat
averfionem a Deo ut ultimo fine, bene tamen
fub ratione tentionis feu comprehenfionis: quia
fub hac ratione prsfentat voluntati fumrnum
bonum , in quo tanquam in termino ipfa quief-
fcit; ut infra patebit, cum agemus de dotibus
anims beats.
Addo quod , quamvis vifio beatifica & aver-
fio a Deo fint in diverfo fubjedto quo Sunt tamen
in eodem fubjedlo quod, fcilicet in anima: ficut
autem operari ed proprium fubfidentium, ita &
confequi finem , & ab illo averti: unde non po
ted eadem anima per vifionem beatificam confe
qui ultimum finem , & fimul effe ab illo averfa
per peccatum habituale.
DISPV TATIO V.
De dotibus & aureolis beatorum.
O Vamvis Angelicus Dobtor hic de
dotibus & aureolis beatorum non dis
putet , fed refervet ad finem tertis par
tis : quia tamen morte prsventus illum tradla-
tum non edidit, & fupplementum ad tertiam
partem communiter in fcholis non exponitur;
vifurn ed difputationi de proprietatibus beatitu-
dinis idam annedlere, & breviter dedotibus&
aureolis beatorum hic differere. Pauca etiam de
frublibus Evangelicis hic fubnedlemus, quia de
his hic differunt plures Theologi.
K
