τῷ μᾶλλον ἐσαίφα ἐμ σανδθοχείω, 
ὁ ἀὐϊός, τῷ πριαμένω ἀυτὸνξενιάδκζλείων, 
ἀϊς ἔσως τὸ προς ταϊ!μωνομ ποιήσῃς, ἐς δὰ 
ἐπόντος, ἔμω ἤρτα μῶν χωρούσι πνίαὶ ἐλὲ ἴα 
ἤδμ ἔφη πρίω νοσωμιδυκ ἂν ἀν σείθουν 
ἀλλ άπεραν ὡς ἄγω οὐΐαμων χωροῦσι πε 
[αἱ, ὁ αὐ δοσαπξρδαν Δοὺς τὠβύλομένῳ 
παῦ ἀυτῷ φιλοσοφήμι ποίησεν ἀυτὸν οι» ἃ 
κολεβήμι ὡς δὲ υτ' ἀιλούς δέ ψμας ἀπήλθωμιμα 
τὰ χρύνον ὑπάμτῆσας ἀν τῷ, γτολασαρῷ 
φκ. τὴν σὰν νὴ ὑμὴν φιλίαν σαπέρδϑις διολϑ 
σεν. διοκλῆς δὲ ἔυτως ἀναίρά φῇ, ἀπόντος 
ἀυτῷ πἠνὸς ἃ πίτατίς ἀμῖμ δηδίωμας ἀσσαία 
Δ, ΝΟ γ ι »α7 4], 4 
γων ἀυτομ,ημιοβολου τύρον ΟΔΙΔΥ φεράμ. ἀρ 
μησαμένου λὲ,τὴν σὴμ ἔφίο ἡ μὴν φιλίαμ, 
κιμιοοολε τυρίον Διωλέλυκῳμ. ὁ ἀυτος,ϑ(ά 
σάμενος σοτο σαιδίομ τῶις χερσὶ τοίμονι 
ξέῤῥιψω τῆς πήρας ὃ κοτύλαν. ἐσῶν, σαι 
δέον μα νενίκκκεν ξυτελοίά. ἐξέβαλλε λὸ 
νὰ τὸ δυβλίον ὁμοϊωρνπαιδίομ βιασάμενος»