ἀλλὰ νυ κυρίους ποιήσω. ασασάμέεμος τὸ 
Εἴγος, ἔαυτον ἀπέ βίᾳ. 
ΔΙΟΝΥΣΊΟΥ, 
Διομυσίου τού συϊξακουσίων ϑὺν ἀφννπέμλψαμ 
τος ἐς ὀλυμπίων νὴ ϑίῳλφους ἀγάλματα ἐκ 
χρυσοῦ νὴ λέφαμτος ἃ Αι μιουείκμένανπῳ 
οιτυχῶν Ταῖρ Κϑ μούσαις αὐτὰ γαυσὶν ὁ ἴφι 
κράτη, καὶ κρατησας ἄτι, Διφπίμψατο 
τοὺς τὸν Δ μομ ὡσερωτῶν τί Χὴ πρά ἢν, 
δι δὲ ἀϑαναιοι προσ ταῖαν αὐῷ, μὰ τὰ τ θῳ 
ὧν ἐξωτάζμ, ὀνηὰ σκοπὴμ ὅπως τοὺς σραϊῶ 
τας διαδούψη, ἱφικράτης δύν ὑπακούσας. 
ἀλαφυρ οσώλησε τὸν τῶμ ὑᾳῶν κὸ σον τῷ 
ϑο[ματί τῆς παδιδος, ὁ δ τύραννος δρ[οδαὶς 
τοις ἀδηναίσις» εἰρανψε πρὸς ἀυτοῦς, σις 
Λὴμ τοιαύτην. ᾿ ἐπιστολήν 
ν Διονύσιος ἀϑαμαίωμ τῇ βουλῇ νη τῷ δήμων 
»ζὐ μὰν πράτ φυιθυκ ὠπιτηδομ ς σὶ [ράφήν, 
οὐπεὶ τοῦς ϑφοὺς κα]ὰ γὴν νὴ κατὰ ῥάλαϊ]αμ 
ὁ ἱεροσυχξ το, ὸ τὰ ἀγάλμό]α7ὰ ἐς ἀνάθεσιγ 
)