ἣ 
τ 
χρεία, “σὰν τω μὰν γήφω νὴ ἀἰρυπμῶῷ ὃ 
πῶς «ἴὰ “ ὄλνγοις μαῳϑυάν νὴ καθευλήν. ὁ ἂν 
Ἴο0 ἐρωτηβᾳεὶς τί ὁ γᾷ ὁ μάτήμας ὃ μὴ ὀκνήν 
ἀπὼν ὑπὲρ τὰς πρίϑος ἀηρὶμησκήν, ὁ αὐδο 
νωϊκωρὸν τὰ πρὸς λαμεδαιμονῖγς μάχη ἀίω 
γιφάμᾳνορικαιρίαμ ἔλα δε πληγὴν 4 ςτ ῥώρα 
και κλαοδένίος δὲ ἃ ὀράϊορ, μεν σιλλράκα 
ταλέφθένίος ἐμ τῷ σώμαΐΐ »παραγοὴ μά ψπῷ 
ὅᾳ καταχυλεϊὑ πὸ τὰ ς πληγὰς . περὶλὶ ν᾽ 
σώματος μασι μουσης Φιλϑτίὶ μια ςζον 0Ὰ 
λῶμ ἐξ ἀμφοτέρων ἀμαιρεβεν τ ομυ [δι θα 
ἔδιοι τὴ ἑῶμα Ὑ σώμανν προχοῦϊςς» μόάτῳ 
πσύμησαν τοῦ λακεδιωμονῖνο, υπὶ μὲμούμ 
χρόνο νὰ περὶ τῖς Ὑ νωμρῶν ἀναιρέσεως, 
γλζτεροι Δινπρεσβεύσαβοιϊνα μὴ διυζώσιν 
ἐμ χωρήν δ᾽ πρωτείν, μετὰ δὰ ταύταιτῶων 
λακολαιμομίων -σρώτωμ ἀπικηρυκευσα 
μένων περὶ τῆς Ὑ γῳκρῶν ἀναιρέσρως, ἃ μφὺ 
Τάροὶ τοὺς ἰδίους ἔα ψμ. ἐπσαμινώνϑας 
δὲ ἐπὶ ἠώμιδιρ τὴν παρεμβολὴν ἀπκνέχθνν᾿