ς 
εἰ 
γαν ρείσματὶ τοιούτο, πλάτωνος, 
πλάτωμ δργιοϑαὶς ποτὰ “ἦνὶ Ὑ δούλων, χάριμῷ 
χήν τ βεβίοὑλείωμ ἀντὶ τὶ ὀργίζεται, κολα 
δἶναι δ αν πάνίως ἡ μιὴ ὠργίζωτο. ὃ ἄω 
τὸς ὀλλοτο δγζόμεμος τῷ δικύτη, ὡσιχάμ 
του ζενοκράτες, λαβων ἐφκ τοῦτον μαείίω 
δῸΥ «τὼν ὀρτίζομιαν, φασὶ λὰ αὦ ὃ μνηύσα 
νάϊφνόμανον τ χίρα τῷ παιδὴ,εζάναι χρόνον 
ὡρλὺμ μωτίωρομ ταῦταν ἐχούΐ α, νῷ διτίαμ 
ἐρωτώμενον. φῆ σανικολάζην Τὰς ἀν πρθοὶὶ 
σαντα ὑυμομ, ὁ ἁυτὸς λοιλορουμενορῦ 
"σὺ πἰνος λόία ἐφν κακῶς σοὶ καλῶς ἅκ ᾧ 
μαϑᾳς. ὃ ἀὐ]ὸς ἐσεν. τας ὑπὲρ τῆν νὴ 
ὑσὺ τάν χουσὸς ἀρωτῶς ὅκ ἀντάξιος, ὁ αὐ]ὸς 
ἀπιμιἀσχάτη ἀδικία Δοκήν δίκαιομ ἐναι μὴ 
ὄντα, ὃ ἀυτὸς ἀπῷ 'φενίαν ἡΐατίον ἐναι» μὴ 
τὸ ᾿. ὕσίαν ἐλάττω ἡριὴν ; ἀλλὰ τὸ ζ ἀπλμεῖ 
αν πλείω, ὁ ἀυτὸς ἀντϊογεγες ἂν τῇ Διαδιδα 
δι μακρολογησαμτορνἀ [νοήῃ ἀπ ἐν λᾷ 
ἰν μίδομἐχἰοῦχὸ λίίωμιαλλ ὃ ἀκούων.