ες 
» 
τέλητος ἐκ τὸν “σοὶ ἔμ. 
ἐἰι Δὲ δὲ τὸν ξυϑαίΐμονα βἴον ᾧκ τῶν ππλεονώῶ 
ἱουτῶν ἡλομῶμ συίκρίμαι,“Δεὶς φησὶν ὁκρά 
τας υυδαίμωμ [«ἰονώς ἂρ ἔκ. αλλά δέ 4 ὶρ 
ἐκλογίσαολαι ξμὅλω τῷ βίῳ τσαίσας τάς αὶ 
λικία φιξυρήσει ἡλλῶ σλέους τὰς ἀλίμθο 
ναφ. ΦρωΤτῸμ μὲμ ᾽ν τοὐ παντὸς γρύνεν ὃ 
ἡμιτὺς ἀϑιαίφορος ων ῷ καϑεύδω, 9 ὃ πρῷ 
τος ὁκωτὰ τὴμ παιβοσσοιΐαμς πύσονος. παῖ 
νὰ τὸ παιδίον, ἡ δὲ Δοφὺς κάταμοιρν ἵζει δὲ 
ψᾶνα δὲ λούφι κοι μηθημαι οἰ λ4,» δὲ κρύτα 
λον ἔχουσα Ψο φί 4 δὲεκ πέφευίῳ Πὴν τπἴθην. 
παρίλοβω σάλι» ὃ πταιδαίωγός, σαϑοδι 
ίας. [ρα μιματολιλάσκαλος. ἄρ μομικὸς. ίω 
[ραίφος, προαΐᾳι ἱλικία., προς γίίνωται ἀρι 
ματίκος. [ὡωμέδης. πωλοϑά μννς. ὑπὸ τοῦ 
τῶμ πάντων μαςι[οὐται. ὕρϑρου ἐγαεΐρζ] εν, 
γχολαίσαι ἵκ ὡςίν «ἔφηβος γί [ονεν, ἔμ παλ Μ“ 
τὸν ΚΟΥ ΜΗΤῊΜ φοζώτω .τὸμ παιλοῦ ἔρημιῖ 
ὁπλομάχον. τὸν ὑμνασίαργον ὐπὸ σαν τν