τὸν δμέδι σαμτὰ αὐτῷ πολυτώλὰ ὀψωμίαμ, 
εὐδυκὰμ {φα ϑιοξόλου ταύτα ὑπρίω. ὅμιο 
λογήσαμτος δὰ ὀυκίτ τοίμυμ Φιλλδομος ᾧ 
τώ, ἀλλὰ οὐ φιλάργυρος, ὁ ἀυτὸς σίμου 
“ποτὰ διογυσίου ταμίου πολυτωλής δικουρ 
ὐῷ Νὴ λιβοφρώτους Δάμνύντοςἣν δὲ φρυξ 
νὴ ὀλώϑρυσ, ἀναχϑιλ ἄμεμος ᾿σοοσίτίυσς, 
τῇ ὀψά, τούδι αἰανακίησαμτος κκ ἄχον ζης 
τόσον πιταλάοτ ἐρον. ὁ ὐὸς σεμιγυμο 
μένου τἶμὸς ᾧσὶ 'σολυμαβίᾳ. ἐῷν, ὥς στρ 
δυχ δὶ τὰ λίζα ζοϑίοῆἥες Ν [υμναζὸ μωνοι 
ὑγιαίνουσι μα λλοί]ωμ τὰ ϑὲοβία προσφερο 
μέμωμ,ὕυτως ὄυχ δι πολλάναλλδιχρησιμα 
ἀνα[νώσκομτως,ἐσὶ ατουλᾷιοι. ὁ ἀυτῦς» 
αυγούμτὸς “νος υσὶ τὸ κολυμῥαν κκ ἀισχὺ 
γι ἀπων, ὑσὶ Δολφίμωμ ἔργοις ἀλαϊονωυνὸ 
μώνορ; ὁ ἀυτὸς, πολυζίμου ποτὰ τοῦ σοφι 
ςοῦ ἀσελθέντος ποὺς ἀν τὸν͵ νλϑεασαμίνα 
[υνδικάς τῷ δ) πολυτελῇ ὁ ψωνίαν. ἔφέτα 
διπϊασαμάνγου͵ μικρὺμ ϑιαλιπωμάσειϑυια